Zayıflayan bir nabız mıyım ben?

Herkesin uyuduğu bir saatte, -ikişer metrede bir konumlandırılmış, üç metre uzunluğundaki direklere yerleştirilmiş- sarı ışık saçan lambaların altından yürüyorum. Adımlarım karanlığa doğru, ayaklarım karanlığa basıyor. "Çıt yok" diyememem için birkaç çıtırtı yükseliyor. Üstünden geçtiğim kırıntıların ne olduğunu göremeden yola devam ediyorum. Az önceki çıtırtılar birilerini uyandırmış mıdır acaba? Yoo, olamaz, ben bile zor duydum! Kulağımda The Smiths, "So please please please let me let me let me let me get what i want this time" diyor Morrisey.

Kendimi önlerine sundum, bir ırmak gibi; ama boşa aktım, denize değil, toprağa döküldüm. Emildim, emildim; kendimden de emin değildim. Tek ot bitmedi veyahut bir çiçek bile açmadı üstümde, renkleriyle gökkuşağım olmadı.
Biri vardı yiten, biri vardı yutan. Sonunda kimse doymadı. Bir ziyafet veremediysem de, verilen ziyafete davet edilemeyecek de değildim. Aslında en başta bu, ben değildim, onlardı.


Eve taşıdığım bir hastalık, bir ölüm bu.

Evet. bir ölüm bu. Hava mı içime çektiğim.
Yıkımın parçaları mı yoksa? Soğuk meleğe bakarak
Zayıflayan, zayıflayan bir nabız mıyım ben?
Benim sevgilim mi bu peki? Bu ölüm, bu ölüm?
SP - Three Women,  Second Voice.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Duman

İstanbul'un elektrik direkleri güvercinler için yapılmış sanki. En sevdikleri şey elektrik tellerine kurulup dedikodu eşliğinde sulu kaka yapmak. Kumrular öyle mi? Onlar cooldurlar ve genelde iki kişi takılırlar. Kahverengi tonlarındaki kıyafetleriyle klaslıkta da sınır tanımazlar. Ama ses tonları konusunda aynı pohpohlamayla devam edemeyeceğim sözlerime. Gugulu da gugulu... Gözlerindeki manasızlık da cabası.
Şimdi reklamlar

Kendimi kendimden çıkarsam sıfır kalmaz

Aynı diş fırçası ve aynı mekanik hareketler. Aklını ise bilemiyoruz ama onda da bir farklılık belirtisi yok ki aynadan her zamanki ifade yansıyor. “Yokluğunu bilerek ve hissederek varlığını umdu. İyi yolculuklar dileyip arkasında bıraktığı anılar artık bir film şeridi bile değildi. Du’lu ve Di’li geçmiş zamanlarından medet umarken, tekrar, geleceğinin ne kadar planlı olduğunu fark etti. Bir olasılıktan söz etmek imkansız olsa da, gerçekler, gözle görülemeyenlerle bir değildi. Durulmuşken süt liman, yine, yeni baştan kendini Elm Street’te hissetmeye başladı. Köprünün en yüksek tepesinin müdavimi o. Genelde yere bakan kısımda tepinir kendi kendine. Her şeyi umursarcasına kopar her şeyden. Şey’in her ya da bir ile kullanıldığında tamamen anlam değiştirdiğini düşünür. Kendine gelmesinin yoksa gidecek kimsesinin olmadığını bilir. Yine de yapar yapacağını. Sonlarında hep kendine gitse de, önce hep başka başka kapılar aralanır, yüzü başka ışıklarla aydınlanır. SON diyemeden bitirdiği hika...
Şimdi reklamlar
Bebeğim, neremde saklayım seni ... - Sus, kimseler duymasın. duymasın ölürüm ha. Aydım yarı gecede, yeşil bir yağmur sonra... Yağıyor yeşil. En uzak, o adsız ve kimselersiz, o yitik yıldızda duyuyor musun? Rüya, bütün çektiğimiz. Rüya kahrım, rüya zindan. Nasıl da yılları buldu, bir mısra dolu maceram... Bilmezler nasıl aradık birbirimizi, bilmezler nasıl sevdik, iki yitik hasret, iki parça can.
Şimdi reklamlar