O bir kuş, o bir uçak, hayır o Superman!

Wordpress (vördpires)'de bulunma amacımı tam olarak kavrayabilmiş bir birey değilim. Blogger'cığım kapanmıştı, o zaman gaza gelip bütün yazılarımı aktardım oraya. Hakkını yememem lazım yine de; bılogır yok olduğunda kendimi, kendisinin kollarına teslim edebilmişim rahatça. http://sayinbayan.wordpress.com/

O bir kuş, o bir uçak, hayır o Superman!
Birkaç gündür çok (soğuk alınganlığı) hastayım. Ancak bu mikrobik şeytana rağmen normal insan yaşantımdan ödün vermiyorum. (Akşam tiyatroya gideceğim mesela, dün kursum vardı ve örnekler çoğaltılabilir...) Sesim borazan feat. travesti gibi çıkıyor, iyi ki ses kaydı falan yapmıyorum bu aralar. Yapsam, nasıl bir sayın bayan ulan bu, şeklinde eleştiriler alacağımdan adım gibi eminim. İyileşince "oldu bitti maşallah" partisi vereceğim, öksür aksır bir yere kadar çünkü.

Ne ise. Travesti demişken, vardığım bir kanıyı ortaya koymak niyetindeyim. Onlar, sanki zombi - vampir kırmasıymışlar ve her daim Galatasaray'a yenilen Fener taraftarı gibi sinirliymiş gibiler. Her insan gibi ben de biraz korkup çekiniyorum. Ama onlar da haklı.

Bu tam Superman'e göre bir iş!
Tahmin ettiğim herşey doğru çıkmak zorunda mı? Orlardan birinin "evet abdal" dediğini duyar gibiyim. Her yönden geçmiş olsun herşey, falan.
Ay em (a) supır görl.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Kendimi kendimden çıkarsam sıfır kalmaz

Aynı diş fırçası ve aynı mekanik hareketler. Aklını ise bilemiyoruz ama onda da bir farklılık belirtisi yok ki aynadan her zamanki ifade yansıyor. “Yokluğunu bilerek ve hissederek varlığını umdu. İyi yolculuklar dileyip arkasında bıraktığı anılar artık bir film şeridi bile değildi. Du’lu ve Di’li geçmiş zamanlarından medet umarken, tekrar, geleceğinin ne kadar planlı olduğunu fark etti. Bir olasılıktan söz etmek imkansız olsa da, gerçekler, gözle görülemeyenlerle bir değildi. Durulmuşken süt liman, yine, yeni baştan kendini Elm Street’te hissetmeye başladı. Köprünün en yüksek tepesinin müdavimi o. Genelde yere bakan kısımda tepinir kendi kendine. Her şeyi umursarcasına kopar her şeyden. Şey’in her ya da bir ile kullanıldığında tamamen anlam değiştirdiğini düşünür. Kendine gelmesinin yoksa gidecek kimsesinin olmadığını bilir. Yine de yapar yapacağını. Sonlarında hep kendine gitse de, önce hep başka başka kapılar aralanır, yüzü başka ışıklarla aydınlanır. SON diyemeden bitirdiği hika
Şimdi reklamlar

Ay çok pis!

Küçükken herkesi kendim gibi zanneder, düşündüklerimi düşündüklerini, sandıklarımı sandıklarını sanırdım. Sonuçta hepimiz insanoğlundan var olmuştuk ve birkaç çeşitten fazlası değildik. Aynı şeyleri düşünemiyor olsak bile belki bir kaçımız düşünce okuyabiliyorduk. Annemin bu müthiş güce sahip olması üzerine türlü olasılıklar sıralardım. Sonra böyle müthiş bir güce sahip olan annemle gurur duyarken, çok ama çok utanırdım bu yeteneğin beni nasıl yalancı konumuna düşüreceğinden! Annemle kalmayan, tüm insanlığın düşünce okuyabildiği paranoyası olarak level atlayarak hayatımın bugününe parmak basan hadise, acaba’ları en yakın arkadaşım yaptı. Freddy’nin kabusundan bile daha kabus bir düşünce varsayımı bu. Sadece basit insanlar olduğumuzu kabullenemiyor, illa ki Çernobil’den yana oluyorum. Neden, neden? Geçenlerde annem: “Neden bu kadar neden’i sorguluyorsun?” diye sordu. Ben de: “Yaa. Gerçekten öyle mi yapıyorum? Neden ki acaba?” dedim. Ups!
Şimdi reklamlar

Falı fallanmak

Resim
Şu hayatta isminin İmdat ya da Yeter olmasından daha kötü bir şey olabilir mi? Doğduğu anda kirlenen insan bedeninin, ileriki zamanlarda eziyet çekmesini garantilemek adına birbirinden muhteşem ve yaratıcı ebeveynlerin bir şakası mıdır bu? Yoksa kaderin mi bir oyunu mudur, bilinmez. Dişi versiyonu için Döndü şeklinde özetleyebileceğim bu şahane isimlerin sahiplerini kesinlikle ezmemekle beraber, bu isimleri hala nüfuslarında, bilumum kartvizitlerinde taşıyıp halk içine karıştıkları için kendilerine aşığım. Bahsetmek istediğim bir konu daha var…
Şimdi reklamlar