Belki

Bildiğiniz süs balıklarından almak istiyordu. Sonra baya iyi arkadaş olacaktı onunla, hatta belki Mister K koyacaktı adını. Ama satın alma isteğiyle beraber –ki para karşılığı alınmak istenen ‘şey’, yaşayan bir canlıydı. Buna da karşıydı her zaman, neyse konu bu değildi- ölmesini düşünmek bile onu aşırı üzüyordu.
But one thing is for real a fish is a better friend than a human.
Paragraf: Odasının penceresinden her ne zaman sokağa, caddeye baksa (burada demek istediği: evi öyle harikulade bir yerdeydi ki…) aklına hikaye başlangıçları -falan- geliyordu. Ancak Mister K gibi olduğundan ya da olacağından mıdır, her güzel şey çabuk biter mantığından mıdır nedir unutuyordu hemen.



Bu aşamada o sadece tanımadığı bir balıktı ve şu da sadece bir şarkı, ama nasıl nasıl tatlıydı. İyi ki keşfetmişti İngrid Michaelson’u, ‘die alone’u duyduğu an gününün en güzel anı seçilebilirdi. “You make me think that maybe I won't die alone” diyordu şarkı. Tanrısı, aslında ne kadar da savunmasızdı!
––‘zdı’ deyince şimdi, meşhur “Issız Adam”ın anlamaz hali geldi kulağıma ister istemez. Her yerde bangırdata bangırtada çalan şarkısını dinledim ve filmi izledim eksik kalmamak adına. “Ay aşık oldum, ay kendimi buldum” cümlelerini kırmızı kalemle karalamak isterdim. Bence sadece zaman öldürmeye yarayan, yer yer içinde espiri unsurları barındıran ancak bayan karakteri mutlu edemeyen, saçma sapan sonlu bir film. Hele iç sesler olaya anlam katmak isterken, batırmış. Bay.


Maggie Taylor - Woman who loves fish. 2003

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Duman

İstanbul'un elektrik direkleri güvercinler için yapılmış sanki. En sevdikleri şey elektrik tellerine kurulup dedikodu eşliğinde sulu kaka yapmak. Kumrular öyle mi? Onlar cooldurlar ve genelde iki kişi takılırlar. Kahverengi tonlarındaki kıyafetleriyle klaslıkta da sınır tanımazlar. Ama ses tonları konusunda aynı pohpohlamayla devam edemeyeceğim sözlerime. Gugulu da gugulu... Gözlerindeki manasızlık da cabası.
Şimdi reklamlar

Kendimi kendimden çıkarsam sıfır kalmaz

Aynı diş fırçası ve aynı mekanik hareketler. Aklını ise bilemiyoruz ama onda da bir farklılık belirtisi yok ki aynadan her zamanki ifade yansıyor. “Yokluğunu bilerek ve hissederek varlığını umdu. İyi yolculuklar dileyip arkasında bıraktığı anılar artık bir film şeridi bile değildi. Du’lu ve Di’li geçmiş zamanlarından medet umarken, tekrar, geleceğinin ne kadar planlı olduğunu fark etti. Bir olasılıktan söz etmek imkansız olsa da, gerçekler, gözle görülemeyenlerle bir değildi. Durulmuşken süt liman, yine, yeni baştan kendini Elm Street’te hissetmeye başladı. Köprünün en yüksek tepesinin müdavimi o. Genelde yere bakan kısımda tepinir kendi kendine. Her şeyi umursarcasına kopar her şeyden. Şey’in her ya da bir ile kullanıldığında tamamen anlam değiştirdiğini düşünür. Kendine gelmesinin yoksa gidecek kimsesinin olmadığını bilir. Yine de yapar yapacağını. Sonlarında hep kendine gitse de, önce hep başka başka kapılar aralanır, yüzü başka ışıklarla aydınlanır. SON diyemeden bitirdiği hika...
Şimdi reklamlar
Bebeğim, neremde saklayım seni ... - Sus, kimseler duymasın. duymasın ölürüm ha. Aydım yarı gecede, yeşil bir yağmur sonra... Yağıyor yeşil. En uzak, o adsız ve kimselersiz, o yitik yıldızda duyuyor musun? Rüya, bütün çektiğimiz. Rüya kahrım, rüya zindan. Nasıl da yılları buldu, bir mısra dolu maceram... Bilmezler nasıl aradık birbirimizi, bilmezler nasıl sevdik, iki yitik hasret, iki parça can.
Şimdi reklamlar