Ben geldim

İyi bir bilog yazarı değil miyim, olamayacak mıyım, olmak mı istemiyorum; gibi bir şeytan üçgenine sarmış durumdayım bu yazıyı yazarken. Neyse, artık şöyle birşey yaptım ki bılogırdaki a-asosyal yapımı biraz olsun yumuşatabileyim: (Bkz: asosyal yapının yumuşaması) artık anonim değil "herkese açık" bir izleyiciyim. Platonik sevgilere elveda; aç kapını lütfen, çünkü ben geldim, çok üşüdüm, çok soğuk yerden geldim.



Belli mi? 18 Aralık'da Cem Adrian'ın yeni albümünün konserine (Ghetto) gittim, gitmez olaymışım. O günden bu yana Cem'le kafayı bozdum resmen. Yok canlı kayıtları, yok tivi programları derken kendisini BAYA seviyorum artık. Eskiden seviyordum ancak artık, neyse, şey groopie değilim haşa! Konserde bir yanımda Mehmet Turgut'can bir yanımda ise Çilekeş Grubu'nun herşeycanı Ali vardı. Onu da ne zaman görsem yüzü asık, hiç mutlu değil sanki, yanlış yer ve yanlış zaman insanı mıdır, nedir? Sayın Turgut pek namüsait bir mahiyetteydi konser boyunca. Hani ünlüsün, tamam belki fotoğrafla uğraşmayanlar bilmez ama en azından tiviye çıktın di mi, sevişme öyle ulu orta. Konser adaptasyonu kendisinin, sıfırmış bunu gördüm. Ve sonra elimde olmadan Ali'nin bizi ilgilendirmez mutsuzluğunu takdir ettim. Konserde Cem'e (Gerçek soyadını bilmediğimden böyle hitap ediyorum) Emir albümünde düetleriyle eşlik eden Pamela ve Hayko Cepkin de vardı. Pamela ile olan şarkısını o sıra pek kavrayamadım ancak sonra myspace'ten dinledim ve beğendim. H. C. (yeni dövme yaptırmış galiba) ile düet ise kelebek'e idi, şarkıyı ezelden severim zaten, güzeldi yine. Son olarak 55mm'lik saçma objektifle dağlar taşlar arkasından çektiğim fotoğrafı kanıt babında koyuyorum ve bu senli benli sohbeti bitiriyorum. Bay.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Duman

İstanbul'un elektrik direkleri güvercinler için yapılmış sanki. En sevdikleri şey elektrik tellerine kurulup dedikodu eşliğinde sulu kaka yapmak. Kumrular öyle mi? Onlar cooldurlar ve genelde iki kişi takılırlar. Kahverengi tonlarındaki kıyafetleriyle klaslıkta da sınır tanımazlar. Ama ses tonları konusunda aynı pohpohlamayla devam edemeyeceğim sözlerime. Gugulu da gugulu... Gözlerindeki manasızlık da cabası.
Şimdi reklamlar

Kendimi kendimden çıkarsam sıfır kalmaz

Aynı diş fırçası ve aynı mekanik hareketler. Aklını ise bilemiyoruz ama onda da bir farklılık belirtisi yok ki aynadan her zamanki ifade yansıyor. “Yokluğunu bilerek ve hissederek varlığını umdu. İyi yolculuklar dileyip arkasında bıraktığı anılar artık bir film şeridi bile değildi. Du’lu ve Di’li geçmiş zamanlarından medet umarken, tekrar, geleceğinin ne kadar planlı olduğunu fark etti. Bir olasılıktan söz etmek imkansız olsa da, gerçekler, gözle görülemeyenlerle bir değildi. Durulmuşken süt liman, yine, yeni baştan kendini Elm Street’te hissetmeye başladı. Köprünün en yüksek tepesinin müdavimi o. Genelde yere bakan kısımda tepinir kendi kendine. Her şeyi umursarcasına kopar her şeyden. Şey’in her ya da bir ile kullanıldığında tamamen anlam değiştirdiğini düşünür. Kendine gelmesinin yoksa gidecek kimsesinin olmadığını bilir. Yine de yapar yapacağını. Sonlarında hep kendine gitse de, önce hep başka başka kapılar aralanır, yüzü başka ışıklarla aydınlanır. SON diyemeden bitirdiği hika...
Şimdi reklamlar
Bebeğim, neremde saklayım seni ... - Sus, kimseler duymasın. duymasın ölürüm ha. Aydım yarı gecede, yeşil bir yağmur sonra... Yağıyor yeşil. En uzak, o adsız ve kimselersiz, o yitik yıldızda duyuyor musun? Rüya, bütün çektiğimiz. Rüya kahrım, rüya zindan. Nasıl da yılları buldu, bir mısra dolu maceram... Bilmezler nasıl aradık birbirimizi, bilmezler nasıl sevdik, iki yitik hasret, iki parça can.
Şimdi reklamlar