Derdim bu değil aslında

Dönem dönem yaşadıklarımdan hiç ders almadığımı anlıyorum. Sonra kendimi kötü hissediyorum ve bu dönemlerde normal zamanlarımda dinlemediğim (dinlemeyeceğim) şarkıları dinlemeyi bir görev ediniyorum sanki. Arabesk değil de böyle bir değişik. Kastım şarkılara değil, bu saçma duygu haline. Mesela geçen günlerden birinde, televizyonda açık kalmış bir müzik kanalında çıkan şarkı ile irkildim: “Aa kim söylüyor bu şarkıyı?” şeklinde. Baktım ki, Yaşar’mış. Kendisini ilk popüler olduğu zamanlarda, ki bu benim ergenlik dönemime denk gelir, az da olsa dinlediğimi inkar etmeyeceğim. Sen çok yaşa Yaşar ama şarkı halinde kal, n’olursun.

Hayal gücümün ulaşılması güç sınırları sayesinde, aklım bulanabiliyor bazen.
Rüya ile gerçeği ayırt edemediğimiz anlara benzer anlar yaşayabiliyorum. Hani bazen uykuda bir şeyler söylerken sesimize uyanırız, uyanırız uyanmasına da birkaç saniye sürer bu uyanıklığı fark etme anı. Neyse işte o anlar, beni iyi anlar. Öteden beri tanışıklığımız vardır onlarla. Bir de tam uykudan önce uçurumdan düşme ve benim mütemadiyen yaşadığım vücudu yüksek gerilimli bir hatta takılı bırakma vakası vardır. Ve sanırım rüyalarım da burada, iki ucu boklu değnek görevi görüyor.

Ellerim buz tuttu yine.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Kendimi kendimden çıkarsam sıfır kalmaz

Aynı diş fırçası ve aynı mekanik hareketler. Aklını ise bilemiyoruz ama onda da bir farklılık belirtisi yok ki aynadan her zamanki ifade yansıyor. “Yokluğunu bilerek ve hissederek varlığını umdu. İyi yolculuklar dileyip arkasında bıraktığı anılar artık bir film şeridi bile değildi. Du’lu ve Di’li geçmiş zamanlarından medet umarken, tekrar, geleceğinin ne kadar planlı olduğunu fark etti. Bir olasılıktan söz etmek imkansız olsa da, gerçekler, gözle görülemeyenlerle bir değildi. Durulmuşken süt liman, yine, yeni baştan kendini Elm Street’te hissetmeye başladı. Köprünün en yüksek tepesinin müdavimi o. Genelde yere bakan kısımda tepinir kendi kendine. Her şeyi umursarcasına kopar her şeyden. Şey’in her ya da bir ile kullanıldığında tamamen anlam değiştirdiğini düşünür. Kendine gelmesinin yoksa gidecek kimsesinin olmadığını bilir. Yine de yapar yapacağını. Sonlarında hep kendine gitse de, önce hep başka başka kapılar aralanır, yüzü başka ışıklarla aydınlanır. SON diyemeden bitirdiği hika
Şimdi reklamlar

Ay çok pis!

Küçükken herkesi kendim gibi zanneder, düşündüklerimi düşündüklerini, sandıklarımı sandıklarını sanırdım. Sonuçta hepimiz insanoğlundan var olmuştuk ve birkaç çeşitten fazlası değildik. Aynı şeyleri düşünemiyor olsak bile belki bir kaçımız düşünce okuyabiliyorduk. Annemin bu müthiş güce sahip olması üzerine türlü olasılıklar sıralardım. Sonra böyle müthiş bir güce sahip olan annemle gurur duyarken, çok ama çok utanırdım bu yeteneğin beni nasıl yalancı konumuna düşüreceğinden! Annemle kalmayan, tüm insanlığın düşünce okuyabildiği paranoyası olarak level atlayarak hayatımın bugününe parmak basan hadise, acaba’ları en yakın arkadaşım yaptı. Freddy’nin kabusundan bile daha kabus bir düşünce varsayımı bu. Sadece basit insanlar olduğumuzu kabullenemiyor, illa ki Çernobil’den yana oluyorum. Neden, neden? Geçenlerde annem: “Neden bu kadar neden’i sorguluyorsun?” diye sordu. Ben de: “Yaa. Gerçekten öyle mi yapıyorum? Neden ki acaba?” dedim. Ups!
Şimdi reklamlar

Falı fallanmak

Resim
Şu hayatta isminin İmdat ya da Yeter olmasından daha kötü bir şey olabilir mi? Doğduğu anda kirlenen insan bedeninin, ileriki zamanlarda eziyet çekmesini garantilemek adına birbirinden muhteşem ve yaratıcı ebeveynlerin bir şakası mıdır bu? Yoksa kaderin mi bir oyunu mudur, bilinmez. Dişi versiyonu için Döndü şeklinde özetleyebileceğim bu şahane isimlerin sahiplerini kesinlikle ezmemekle beraber, bu isimleri hala nüfuslarında, bilumum kartvizitlerinde taşıyıp halk içine karıştıkları için kendilerine aşığım. Bahsetmek istediğim bir konu daha var…
Şimdi reklamlar