Ruhum özgür, sadece rüzgarlı havalarda

Bilmiyorum ve ellerim titriyor aşk filmleri izlerken. O pembe filmler değil titreten, dedim ya, bilmiyorum aslında. Yağmur yağıyor, asfalt ıslak. Ve aşk, bu gerçekliğin tamamen dışında. Yani sadece filmlerin konusu mu, “hayır” diyorum “yok böyle bir şey”: Tırnaklarım uzuyor ve ojelerim çıkıyor. Hiçbir kahramanın başına gelmez bu ki zaten kahraman değilim ben, aman aman bile değilim.

İnsanlar buruşuk. Kat kat giyinsem de üşürüm şimdi, çünkü aklım karışık. Ellerim titrerken, sözler karıncalanırken yazardım. Ve resim yapmak isterdim ama boya elime yakışmaz. Şimdi yine yollar kapalı, sokaklar çıkmaz. Yollarımız zaten çakışmaz, bunu düşünmek bile saçma. Evet konuşmuyorum, çünkü artık anlamak zor. Keşke sonsuza kadar uyusaydım. Bence bütün suç babamın.

Hayır, tam olarak “hayalci” denemez bana. Bunu yazmaya başladığımda da saatin 16.16 olması hiçbir şeyi değiştirmez. N’olur bana mutluluğun resmini çizer misiniz? Ben çizemem, belki o çizer. Ben soramam ona, sorun eder beni. İyisi mi siz sorun.

® Maggie Taylor / Stray thoughts. 2003











Son Dinlediğim: Zeynep Casalini - Firkat
Son İzlediğim: Pataloji
Son Yediğim: Dolma

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Kendimi kendimden çıkarsam sıfır kalmaz

Aynı diş fırçası ve aynı mekanik hareketler. Aklını ise bilemiyoruz ama onda da bir farklılık belirtisi yok ki aynadan her zamanki ifade yansıyor. “Yokluğunu bilerek ve hissederek varlığını umdu. İyi yolculuklar dileyip arkasında bıraktığı anılar artık bir film şeridi bile değildi. Du’lu ve Di’li geçmiş zamanlarından medet umarken, tekrar, geleceğinin ne kadar planlı olduğunu fark etti. Bir olasılıktan söz etmek imkansız olsa da, gerçekler, gözle görülemeyenlerle bir değildi. Durulmuşken süt liman, yine, yeni baştan kendini Elm Street’te hissetmeye başladı. Köprünün en yüksek tepesinin müdavimi o. Genelde yere bakan kısımda tepinir kendi kendine. Her şeyi umursarcasına kopar her şeyden. Şey’in her ya da bir ile kullanıldığında tamamen anlam değiştirdiğini düşünür. Kendine gelmesinin yoksa gidecek kimsesinin olmadığını bilir. Yine de yapar yapacağını. Sonlarında hep kendine gitse de, önce hep başka başka kapılar aralanır, yüzü başka ışıklarla aydınlanır. SON diyemeden bitirdiği hika
Şimdi reklamlar

Ay çok pis!

Küçükken herkesi kendim gibi zanneder, düşündüklerimi düşündüklerini, sandıklarımı sandıklarını sanırdım. Sonuçta hepimiz insanoğlundan var olmuştuk ve birkaç çeşitten fazlası değildik. Aynı şeyleri düşünemiyor olsak bile belki bir kaçımız düşünce okuyabiliyorduk. Annemin bu müthiş güce sahip olması üzerine türlü olasılıklar sıralardım. Sonra böyle müthiş bir güce sahip olan annemle gurur duyarken, çok ama çok utanırdım bu yeteneğin beni nasıl yalancı konumuna düşüreceğinden! Annemle kalmayan, tüm insanlığın düşünce okuyabildiği paranoyası olarak level atlayarak hayatımın bugününe parmak basan hadise, acaba’ları en yakın arkadaşım yaptı. Freddy’nin kabusundan bile daha kabus bir düşünce varsayımı bu. Sadece basit insanlar olduğumuzu kabullenemiyor, illa ki Çernobil’den yana oluyorum. Neden, neden? Geçenlerde annem: “Neden bu kadar neden’i sorguluyorsun?” diye sordu. Ben de: “Yaa. Gerçekten öyle mi yapıyorum? Neden ki acaba?” dedim. Ups!
Şimdi reklamlar

Falı fallanmak

Resim
Şu hayatta isminin İmdat ya da Yeter olmasından daha kötü bir şey olabilir mi? Doğduğu anda kirlenen insan bedeninin, ileriki zamanlarda eziyet çekmesini garantilemek adına birbirinden muhteşem ve yaratıcı ebeveynlerin bir şakası mıdır bu? Yoksa kaderin mi bir oyunu mudur, bilinmez. Dişi versiyonu için Döndü şeklinde özetleyebileceğim bu şahane isimlerin sahiplerini kesinlikle ezmemekle beraber, bu isimleri hala nüfuslarında, bilumum kartvizitlerinde taşıyıp halk içine karıştıkları için kendilerine aşığım. Bahsetmek istediğim bir konu daha var…
Şimdi reklamlar