Düşüncelerimi onaramam

Otoyol, pislikten tıkanmış bir lavaboyu anımsatıyor. Bir mermerdeki anlamsız lekeleri tanıdık nesnelere benzetiriz ya bazen, sonra gözümüzü kaçırınca bütün manzara bir anda silinir... O da benzer bir durumun içinde buluyor kendini. Tekrar baktığında uyumsuz araçlardan dizilmiş, boncuklarının renkleri tutmayan kadifemsi bir tesbih görüyor. Dünkü bereketli yağmurun kalıntılarını asfaltta dalgalandırmaya cesaret edemeyen araçlar, şive farkından dolayı söylenen kelimeyi utana sıkıla algılamaya çalışan yerli bir turistin yüz ifadesini takınıyor.
Kuru kuru yutmak istediğin bir lokma misali, boğazını tırmalıyor. Fon müziği olarak seçilen düzensiz korna sesleri, suçsuz ve bıkkın sırasını bekleyen, hep öndeki araçlara hitap ediyor. Lacivert bir yün kazak gibi tenini saran ılıkça hava da sıkılmış olmalı, dudaklarını büzüştürüp sesli ve kaba "üff" çekiyor ara sıra. Sevgililer gününde hediye aldığı, üstü açık arabasında büyük bir şevkle oturan kadın şoförün fönlü sarı saçları salınıyor usul usul. Kadın bu durumdan rahatsız ki sert bir darbede kapatıyor gökyüzünü, sımsıkı; tıkalı trafiğin faturası ödeniyor yeni arabasının hesabından. Birkaç metre ilerlemeye niyet eden araçların yaptıkları ani frenlere gözü takılan kadın, kırmızı ojeleriyle karşılaştırıyor bu sahneyi.





















I hurt myself today to see
if i still feel.
I focus on the pain, the only thing that's
real.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Kendimi kendimden çıkarsam sıfır kalmaz

Aynı diş fırçası ve aynı mekanik hareketler. Aklını ise bilemiyoruz ama onda da bir farklılık belirtisi yok ki aynadan her zamanki ifade yansıyor. “Yokluğunu bilerek ve hissederek varlığını umdu. İyi yolculuklar dileyip arkasında bıraktığı anılar artık bir film şeridi bile değildi. Du’lu ve Di’li geçmiş zamanlarından medet umarken, tekrar, geleceğinin ne kadar planlı olduğunu fark etti. Bir olasılıktan söz etmek imkansız olsa da, gerçekler, gözle görülemeyenlerle bir değildi. Durulmuşken süt liman, yine, yeni baştan kendini Elm Street’te hissetmeye başladı. Köprünün en yüksek tepesinin müdavimi o. Genelde yere bakan kısımda tepinir kendi kendine. Her şeyi umursarcasına kopar her şeyden. Şey’in her ya da bir ile kullanıldığında tamamen anlam değiştirdiğini düşünür. Kendine gelmesinin yoksa gidecek kimsesinin olmadığını bilir. Yine de yapar yapacağını. Sonlarında hep kendine gitse de, önce hep başka başka kapılar aralanır, yüzü başka ışıklarla aydınlanır. SON diyemeden bitirdiği hika
Şimdi reklamlar

Ay çok pis!

Küçükken herkesi kendim gibi zanneder, düşündüklerimi düşündüklerini, sandıklarımı sandıklarını sanırdım. Sonuçta hepimiz insanoğlundan var olmuştuk ve birkaç çeşitten fazlası değildik. Aynı şeyleri düşünemiyor olsak bile belki bir kaçımız düşünce okuyabiliyorduk. Annemin bu müthiş güce sahip olması üzerine türlü olasılıklar sıralardım. Sonra böyle müthiş bir güce sahip olan annemle gurur duyarken, çok ama çok utanırdım bu yeteneğin beni nasıl yalancı konumuna düşüreceğinden! Annemle kalmayan, tüm insanlığın düşünce okuyabildiği paranoyası olarak level atlayarak hayatımın bugününe parmak basan hadise, acaba’ları en yakın arkadaşım yaptı. Freddy’nin kabusundan bile daha kabus bir düşünce varsayımı bu. Sadece basit insanlar olduğumuzu kabullenemiyor, illa ki Çernobil’den yana oluyorum. Neden, neden? Geçenlerde annem: “Neden bu kadar neden’i sorguluyorsun?” diye sordu. Ben de: “Yaa. Gerçekten öyle mi yapıyorum? Neden ki acaba?” dedim. Ups!
Şimdi reklamlar

Falı fallanmak

Resim
Şu hayatta isminin İmdat ya da Yeter olmasından daha kötü bir şey olabilir mi? Doğduğu anda kirlenen insan bedeninin, ileriki zamanlarda eziyet çekmesini garantilemek adına birbirinden muhteşem ve yaratıcı ebeveynlerin bir şakası mıdır bu? Yoksa kaderin mi bir oyunu mudur, bilinmez. Dişi versiyonu için Döndü şeklinde özetleyebileceğim bu şahane isimlerin sahiplerini kesinlikle ezmemekle beraber, bu isimleri hala nüfuslarında, bilumum kartvizitlerinde taşıyıp halk içine karıştıkları için kendilerine aşığım. Bahsetmek istediğim bir konu daha var…
Şimdi reklamlar