AKLIMA TAKTIKLARIM

Bir şeyler yazayım da konusu ne olsun diye düşünürken damdan düşer gibi karşıma çıkan laflarına laflar hazırlarken buldum kendimi. İnsanlar gerizekalı olabilirler. Zeki nüfus kadar onların varlığı da olağan karşılanmalı. Ancak bir gerizekalı aklı başında gibi davranmak niyetindeyse karşısındaki insana dünyanın tüm sabrını dilenebilirim. Bana da biri bu sabrı bulup getirirse sevinirim, havalara uçarım.

... Herkes birbirine fazla narkoz versin lütfen Rica ederim zorluk çıkarmayın baltaya Korkuluklara saygılı olun mesela, Tırmanmayın direklere Neye yarar bu; Neye yarar ısıtmak dün ölen bir kadavrayı Mor bir aşk uğruna Açık bırakıp bu kalbi ameliyat masasında Resim yapmalı, deli gibi resim yapmalı Kayıp bir turuncu kokusu var havada - Altay Öktem Nedense, zamanında kitaplarını delice arayıp bulamadım. Geçenlerde ideefixe'ten yaptığım hayvansı siparişimde yine gözden kaçırdığımı büyük üzüntü dalgası eşliğinde farkettim. Enkoyu 'daki yazılarıyla yetinmek zorunda olduğum biri, şimdilik. Dersiniz ki, niye karakalem alıp okumuyorsun? Bilmiyorum, alışamadım derim ben de.

Aaa çok ilginç. "Turkcall." diye bir yerden sms geldi, tebrik ediyorlar beni 800 TL indirimli check up + (aynen böyle, artı) danışmanlık hizmeti kazanmışım. Ama nereden olduğu belli değil bu hizmetlerin. Ayrıca bilgilerimi güncellemek için bilmemkaç no'lu telefonu aramalıymışım. Hey, nereden buldunuz telefon numaramı! Bulgaristan'dan gelen cevapsız çağrılar yetmiyor bir de siz sms atın canım. Hakkatten atın.

İstanbul çok vahşi bir yer. Her geçen gün trafik kazasına kurban gitmiş hayvanların cesetleri, asfaltların ayrılmaz bir parçası oluyor. Güvercinin güvercin olduğunu idrak edebilmem bir kırmızı ışık yılı sürdü mesela. Cesetlere saygı yok, ki zaten o zavallılara yaşarken de bir 'canlı' gibi davranılmıyor. Sanki hepsi birer eşya. Bugün oturduğumuz kafenin kedisi pek bir güzel güneşleniyordu, ben de izlemeye doyamıyordum ki illa o noktadan geçmek isteyen bir yaratık ayağıyla hayvancağızı diğer tarafa itekledi. O ayağı alıp ne yapmalı? Yakında insan olarak doğan ama hanzo olarak yaşayanlar ile asfaltta karşılaşırsam kemiklerini kırıp aynen yoluma devam etmeyi düşünüyorum. Aaa ehliyetim ve arabam yoktu ki benim. Neyse, belki bir gün olur. © Orhan Aytür Balıklarla çok yüz göz oldum bu ara. Her seferinde fotoğraflara baktığımda gülesim geliyor. Sanki böyle "Ne işim var burada?" bakışı var hep yüzlerinde. Mutsuzlar, yanlış yer yanlış zaman insanları gibi. Ağızlar falan zaten b...

...Otobüs, şoförün muavinle girdiği diyaloglardan anlaşıldığı üzere ana durağa geç kalmıştı. Bir buçuk saattir iki katlı otobüs zannedilen bir sıkımlık araçta bulunan güya 'oturan yolcu sayısı 33, ayakta yolcu sayısı 66' kişilerin oturanlarının popolarına tavayla vurulmuş etkisi, ayaktakilerin de ayaklarına karasu hakimdi. Sarsıntılardan olsa gerek, birkaç tartışma vuku bulmuş, ara bulucu yurdum insanı sayesinde kıssadan hisse dindirilmişti. Hızlı ve hiç de emin olmayan adımlarla ilerleyen otobüs şoförü hıncını yan şeritte seyir eden taksiciden almak niyetiyle direksiyonu aniden sağa kırdı ve aniden yine sol. Filmlerdeki aksiyon sahnelerini aratmayan bu zihniyetsiz olayı yaratan şoför arkada yüzlerce yolcu taşıyor olduğunu unutmuş olmalı ki ilk defa ağızdan dökülen ilginç küfür tanelerini egzozlu havaya tükürdü. İlkliğe tanıklık ettiğini düşündüğünde sevinen ve bir yandan evine sağ salim ulaşmaya çalışan yolcu, yanında sağ bacağının üzerine bıraktığı anlamsız ağırlığını perçin...

Hayatımızın en komik anları doğum ve ölüm anlarımıza denk geliyor bence. İkisinde de tam olarak ne hissedildiğini (en azından sadece yaşayan bir varlık olarak) bilemiyoruz. Yoksa ben İndigo çocuk muydum ya? Neyse, bay.

Aynı diş fırçası ve aynı mekanik hareketler. Aklını ise bilemiyoruz ama onda da bir farklılık belirtisi yok ki aynadan her zamanki ifade yansıyor. “Yokluğunu bilerek ve hissederek varlığını umdu. İyi yolculuklar dileyip arkasında bıraktığı anılar artık bir film şeridi bile değildi. Du’lu ve Di’li geçmiş zamanlarından medet umarken, tekrar, geleceğinin ne kadar planlı olduğunu fark etti. Bir olasılıktan söz etmek imkansız olsa da, gerçekler, gözle görülemeyenlerle bir değildi. Durulmuşken süt liman, yine, yeni baştan kendini Elm Street’te hissetmeye başladı. Köprünün en yüksek tepesinin müdavimi o. Genelde yere bakan kısımda tepinir kendi kendine. Her şeyi umursarcasına kopar her şeyden. Şey’in her ya da bir ile kullanıldığında tamamen anlam değiştirdiğini düşünür. Kendine gelmesinin yoksa gidecek kimsesinin olmadığını bilir. Yine de yapar yapacağını. Sonlarında hep kendine gitse de, önce hep başka başka kapılar aralanır, yüzü başka ışıklarla aydınlanır. SON diyemeden bitirdiği hika...

Bazen esnerken çıkan "gark" sesi var ya, o bunu hiç takmıyor, esnemeye devam ediyor. Esneyen birini gördüğümde bir Kemal Sunal filmi gelir aklıma. Trende Şaban'ı uyutup paralarını çalıyorlar filmde. Bir şeye güldüm mü, o bana yıllarca gülünesi gelir. Sahnenin düşüncesi bile komik geliyor ve gülüyorum şu anda. İett otobüsleri ekranlı akbil basım kutularının üzerinde sıralanan dört fotoğrafa önlerde oturduğum zaman dalıp gidiyorum. Kızkulesi, Ortaköy Camii, Köprü (!) ve şehiriçi hatta yolculuk eden vapurların kıçtan görüntüsü. İstanbul bu, değil mi? Ve o fotoğraflar o kadar güzel (!) olmak zorunda mı? Sonra neden insanlığı sevmiyorsun oluyor. Parantez içi ünlemlerim ne kadar da kuulsunuz. Çok güldüm: http://www.otobustegordum.com

Küçükken herkesi kendim gibi zanneder, düşündüklerimi düşündüklerini, sandıklarımı sandıklarını sanırdım. Sonuçta hepimiz insanoğlundan var olmuştuk ve birkaç çeşitten fazlası değildik. Aynı şeyleri düşünemiyor olsak bile belki bir kaçımız düşünce okuyabiliyorduk. Annemin bu müthiş güce sahip olması üzerine türlü olasılıklar sıralardım. Sonra böyle müthiş bir güce sahip olan annemle gurur duyarken, çok ama çok utanırdım bu yeteneğin beni nasıl yalancı konumuna düşüreceğinden! Annemle kalmayan, tüm insanlığın düşünce okuyabildiği paranoyası olarak level atlayarak hayatımın bugününe parmak basan hadise, acaba’ları en yakın arkadaşım yaptı. Freddy’nin kabusundan bile daha kabus bir düşünce varsayımı bu. Sadece basit insanlar olduğumuzu kabullenemiyor, illa ki Çernobil’den yana oluyorum. Neden, neden? Geçenlerde annem: “Neden bu kadar neden’i sorguluyorsun?” diye sordu. Ben de: “Yaa. Gerçekten öyle mi yapıyorum? Neden ki acaba?” dedim. Ups!

Bitiremiyordu, sonu gelmiyordu. İsimsiz ve kaybolmuş bir çocuk bakınıyordu etrafına, onu çağıranı göremiyordu. Belki de bir sonu yoktu. Ziyadesiyle her hikâyenin yeterli bir sonunun olmadığını öğrenecekti sonra sonra. Son-Ra. Popüler Tanrı. (Son Ra = IV. Ra) Bulmacalarda yer alan şarkıcı kellelerinin yanında boşluk doldurmalık, iki kutucukluk, Mısır mitolojisinde güneş tanrısı: Ra. Her şeyin sonlanmayacağı düşüncesi, isimsizliğini de avutur muydu? İyi geçinirler miydi? Bitimsiz bir uyaklar dizini gibiydi uyumak. Gece olurdu senin yarım kürende. Gün biterdi, yorulurdun. AbAb derken, bir bakardık ki uyurdun.

Televizyonun önünde uyuyakalışları tesadüfler dizisinden çok alışkanlık olmuştu artık. Hep oturduğu koltuk çökmüştü onu içine almak istercesine. Bacakları ağarırdı bu süregelişlerden, bir tabure çekerdi altlarına. Sonra ayaklarını iki yana ayırır, ekrana yer bırakırdı. Sonra bakardı oradaki dünyayı görmemek için. Pili bitmeye yüz tutmuş kumandası olanlardan habersiz, hayatın ritmine zıt, olanca ağırlığıyla kanaldan kanala taşırken onu; “Başka kanalda ne var acaba?”lar aklını yerdi hiçbirini hiçbir şekilde beğenmese de. Sıvı bir sabun gibi ellerinden akıp izini bırakan program yığınları, gözüne değince yaşartırdı. Ve yine uykusu gelmişti. Işığı ve televizyonu açık bulduğu bir sabaha daha uzanıyordu.